Meerdere wegen leiden naar Foshan

Welkom lieve lezers,

Vanuit mijn kamer hoor je de vogeltjes vrolijk fluiten en kijk je zo het park in. Maar wat je ook de hele dag door hoort is een soort zelfde riedeltje, je zou het kunnen vergelijken met een ijscowagen. Als ik eerlijk ben dacht ik in het begin ook dat dat het was. Maar dat is het niet, het is een soort vrachtwagen met een hele grote water tank. Dezen rijden de hele dag door de stad en houden de wegen nat. Ook zit er een soort brandweer spuit aan, dit is voor het groen wat ze onderweg tegen komen. Dingen als kleine perkjes en de strook groen wat de wegen van elkaar scheiden. Het is hier namelijk zo dat bijna alle wegen twee of meer wegen naast elkaar hebben. Dus twee heen en twee terug. Links afslaan kan dus meestal niet zomaar. Daarom maken ze wegen door de strookjes groen heen, en kan je dus op die manier een soort u-bocht op de weg maken. Als je dan eenmaal op die weg rijdt, kan je de afslag naar rechts maken.

Op een of ander manier gaat het verkeer hier wel goed, ik zie bijna nooit ongelukken of aanrijdingen. En dat terwijl de wegen toch echt raar in elkaar zitten. Er is een stukje waar we langs komen als we de kinderen naar school brengen en dan buigt de weg en verandert een drie-baans weg ineens in een twee-baans weg. Moet je ook maar even weten. Er staat hier ook altijd file en vaak een politie agent.

Als je voor een stoplicht staat telt deze af. Als het rood is verschijnt er een rood aftellend nummer naast het rode licht. Dit geeft aan hoeveel seconden het nog duurt tot het groen wordt. En bij groen precies het zelfde verhaal. Dit is wel erg handig. De meeste mensen beginnen al met rijden als er nog 1 seconde rood staat. En de mensen remmen al als er staat dat het nog maar een paar seconden groen is. Erg veilig dus.

Wat iets minder veilig is, is het hoeveelheid scooters op de snelweg. Aan de zijkant van de wegen zie je heel veel scooters, fietsers en voetgangers. Blijkbaar mag dat hier gewoon. In verband met het virus is dat wel allemaal wat minder nu en is het simpelweg rustiger op straat. Je ziet het in het winkelcentrum en op straat. Maar ook op de weg en op zebrapaden. Iedereen blijft zoveel mogelijk binnen. En ik volg dit voorbeeld dus maar gewoon.

Liefs,

Loïs

Genieten van de kleine dingen

Welkom lieve lezers,

Dit bericht typ ik terwijl ik geniet van een heerlijk pudding cakeje. Eigenlijk is het geen pudding maar ei, zoete ei om precies te zijn. Waarschijnlijk heb je deze cakejes in Nederland ook wel maar daar had ik ze nog nooit gehad. En nu kan ik er heerlijk van genieten. Ik heb dit puddingcakeje gekregen toen we net boodschappen deden. Voor het eerst in deze week ben ik verder geweest dan de tuin en de voordeur. Ook wel een keer leuk, zo zie je nog eens wat van China.

Ik zit al zolang binnenshuis door het virus. De familie waar ik verblijf is er ook niet. Na hun week in Japan hebben ze besloten om nog een poosje in Hongkong te verblijven, Aankomende maandag zit ik hier 3 weken alleen. Ik weet niet wanneer ze terug komen en daarom ging ik met de oom die tevens ook de chauffeur van de familie is, even boodschappen doen. Voordat we de winkel überhaupt binnen mochten werd onze temperatuur eerst gemeten. Dit gebeurd met een soort scan pistool dat op je slaap wordt gericht. Leek wel een beetje op de zelfscan. Met 36.7 mocht ik gelukkig naar binnen.

Nadat we de boodschappen hadden gedaan gingen we terug naar het appartementen complex. Ik weet niet of ik dit al eens had uitgelegd, maar om op het terrein te komen moet je dus eerst door een slagboom en voetgangers door een andere poort. Niemand komt binnen zonder pas, een goedgekeurd kentekenplaat of toestemming van de beveiligers. Maar hier werden we dus nog een keer gecontroleerd op temperatuur. Dit is natuurlijk erg geruststellend omdat je zeker weet dat er geen zieke mensen op het terrein zijn die jou ook ziek kunnen maken. Maar tegelijkertijd, wat nou als mijn temperatuur te hoog was? Mocht ik dan niet het terrein op? Waar moest ik dan heen? Gelukkig is dat allemaal niet gebeurd en was mijn temperatuur nog steeds goed. Dus zit ik hier lekker te genieten van mijn puddingcakeje.

Liefs,

Loïs

Red Pocket

Welkom lieve lezers,

Gisteren was nou eindelijk het Chinese nieuwjaar waar ik me al zo lang op heb verheugd. Helaas pakte dit anders uit dan ik verwacht had. De lucht kleurt niet op van de vuurwerkpijlen, en er wordt niet afgeteld tot 0.00 uur, geen draken of leeuwen dansen en er zijn niet overal feesten op straat. Dit heeft misschien te maken met het virus, en het feit dat ik alles een beetje geromantiseerd had.

Het typische Chinese nieuw jaar bestaat meer uit het samenzijn van vrienden en voornamelijk familie. Er wordt dan samen gegeten en gepraat. Een echte traditie is de red pocket traditie. Dit zijn kleine rode envelopjes waar geld in zit. De oudere generatie geeft dit aan de jongere generatie om de ze succes toe te wensen in het nieuwe jaar. Dus de grootouders geven het aan hun kinderen en klein kinderen en de kinderen geven het weer door aan hun kinderen.

Omdat ik natuurlijk nergens echt bij hoor had ik niet verwacht dat ik bij deze traditie betrokken zou worden. Maar dat gebeurde wel en dat was ontzettend lief! Toen we vanmiddag naar een restaurant gingen gaf mijn gezelschap ook een envelopje aan de parkeerwacht. Ik zag ook dat sommige bediening envelopjes hadden ontvangen. Op een gegeven moment kwam er een man naar onze tafel en hij vroeg aan mijn gezelschap of ik al getrouwd was, het waren bekenden van elkaar. Ik -in al mijn eerlijkheid- zei nee en ik kreeg een Rood envelopje. Voor een moment was ik bang dat ik nu kennis moest maken met zijn zoon en uitgehuwelijkt zou worden maar dat is allemaal niet gebeurd, gelukkig maar!

Loïs out *Drops mic*

Wel een beetje vies hoor

Welkom lieve lezers,

Deze week is de week waarin het Chinese nieuwjaar begint. Deze week is ook de week dat het gezin lekker vakantie aan het vieren is in Japan, en ik dus helemaal alleen in het grote huis ben achter gebleven. Om eerlijk te zijn is dat niet echt mijn leukste hobby, alleen zijn in een kasteel van een huis waar alles van marmer is. Omdat ik dat dus niet zo'n goed idee vond mocht ik een paar nachten bij de Engelse lerares van het gezin slapen. Vandaag ging ik weer met de bus naar huis en wat trof ik daar bij de bus aan? Een jongetje die even stond wild te plassen. Niet even ergens in een put of in een hoekje maar gewoon zo op straat. In principe zal me dit niet moeten verbazen want maandag zag ik ook al een jongetje van een jaar of 10 in een prullenbak plassen, ook al was de wc 50 meter verder op.

Aan dit soort dingen kan ik echt niet wennen. En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat de mensen overal spugen, hoesten en in het wilde weg niezen. Ook zijn de eetgewoontes van de mensen erg raar. Ze eten met open mond en smakken en slurpen, in het begin werd ik er soms gewoon een beetje misselijk van. Nu ben ik er aan gewend, en omdat er niet zoveel gesproken wordt aan tafel is het misschien wel goed dat ze zoveel lawaai maken tijdens het eten. Is het ook niet zo stil.

Zoals velen van jullie wel hebben gehoord is er op dit moment het Coronavirus in China. Er wordt gewaarschuwd om zo min mogelijk contact te hebben en mondkapjes te dragen en vaak handen te wassen. Hoe ik het heb begrepen verspreidt het virus zich op een soort gelijke manier als hoe verkoudheid zich verspreid. Veel mensen houden zich aan deze voorzorgmaatregelen en dragen mondkapjes. Tegelijkertijd eet iedereen wel van de zelfde borden. Met stokjes die eerst afgelikt worden en dan vervolgens weer naar het bord gaat waar het gerecht op ligt. Zo helpen die mondkapjes ook echt!

Loïs out *Dropsmic*

Eten of gegeten worden

Welkom lieve lezers,

Vandaag had ik weer zo'n rare ervaring met de eetgewoontes dat ik heb besloten maar een blog aan het eten toe te wijden. De rare ervaring van vandaag was dat ik zoet water schildpad heb gegeten. Laatst zag ik al dat er twee op weg naar de kok waren (zie foto), en ik -als partij van de dieren stemmer (grapje ;-p )- vond dit natuurlijk super zielig, maar deze waren voor het chique dinner van de moeder des huizes. Helaas was het vandaag dus wel feest en moest ook ik eraan geloven. Ik vond dat ondanks dat ik het een heel raar en vies idee vond, het wel moest proberen. Dus nam ik een mini hapje en eigenlijk was het niet zo bijzonder.

Zoals jullie in mijn vorige blog al hebben kunnen lezen hadden de mensen hier dus ook een gans als huisdier. In het begin dat ik dat ze deze uit her park hadden gestolen en ik praatte dan ook als brugman dat ze deze vrij moesten laten. Op een gegeven moment zag ik de kok er mee lopen en ik stond echt met open mond te kijken, de kok zal wel gedacht hebben. De gans hebben we dus ook op gegeten. En natuurlijk weet ik wel dat we in Nederland ook gewoon dieren eten en dat dit het zelfde is, maar ik heb deze gans gewoon in zijn ogen aangekeken.

De mensen hier eten dus inderdaad echt alles, van een garnaal blijft alleen het buitenste van de kop over en van een volledige vis alleen de graat. De vissen worden ook met kop en staart volledig geserveerd, ook in chique restaurants. Wat ook vaak gebeurt is dat wanneer er kip wordt geserveerd, dat de kop ook op het bord wordt gelegd. En met het geluk dat ik altijd heb zit ik hier dan toevallig weer recht tegen over. Proost kip, op je dij been!

Loïs out *Drops mic*

Voor elke keer is een eerste keer

Welkom lieve lezers,

Een uitwisseling met een ander land zit vol met eerste keren. Daar had ik me al wel op voorbereid, maar hoe bereid je je daar eigenlijk op voor? Als je geen idee hebt waar je je op moet voorbereiden. Niemand heeft mij gezegd dat het heel normaal is om een gans als huisdier te hebben om deze vervolgens op te eten. Niemand heeft mij verteld dat je om de honderd meter op de snelweg een flits in je gezicht krijgt omdat de overheid overal foto's van maakt. Niemand zei dat er in elke gerecht met vis of vlees nog botten en graten zouden zitten. En dat de boodschappen online worden gedaan via een app, net zoals het betalen van dingen en noem maar op. Iedereen heeft hier minimaal 2 telefoons.

Dit zijn allemaal voorbeelden van dingen waar ik me ontzettend over verbaas. Laatst kreeg de chef twee levende waterschildpadden uiteraard heb ik daar met open mond naar staan kijken. Gelukkig hoefde ik het niet te eten maar misschien heb ik dat al wel gedaan. Ze schotelen me alles voor zonder dat ik weet wat het is, en nee ik heb nog geen hond of kat gegeten, ik heb gevraagd of ze dat überhaupt doen. En ja, ze eten inderdaad honden en katten.

Waar ik me ook ontzettend over verbaas is het rijgedrag van de mensen. Iedereen toetert en seint continu. Tegelijkertijd zit iedereen op de telefoon, behalve als we bij zo'n flits komen want ja boetes.. Zijn er strepen op de weg? soms alleen heb ik soms ook het idee dat ik de enige ben die deze zie. Het is niet raar om midden op twee rijbanen te rijden. Ik ben erg blij dat ik mijn rijbewijs heb thuis gelaten want als ik naast iemand zit heb ik soms al hartkloppingen.

Nou over een 15 minuten heb ik mijn eerste Chinese les, waar ik heel veel zin in heb! dus tot gauw en laat vooral je mening achter!

Loïs out *Drops mic*

Zondagse heimwee

Welkom lieve lezers,

Hoe het bij jullie is weet ik natuurlijk niet maar persoonlijk vind ik zondagen heerlijk. Lekker uitslapen of vroeg opstaan om leuke dingen te doen. De hele dag lekker niks doen of juist een hele hoop. Elke maaltijd genieten van het eten en snacken, want calorieën tellen niet op zondag. Ik kan ook altijd van die kleine dingen genieten, zoals stokboord halen met papa in mijn joggingspak, wandelen met de hond en kookprogramma's kijken met mama. Op zondagen heb ik meer heimwee naar huis, naar mijn thuis.

In China gaan zondagen (zoals alles hier) heel anders, vanochtend om 8.00 stond er op de planning om te gaan hardlopen in het park. Net iets voor mij. Wel ben ik van plan om elke dag even lekker naar het park te gaan en elke dag lekker te wandelen en misschien wat oefeningen te doen. Vanochtend waren er mensen aan het dansen en Kungfu aan het beoefenen, misschien doe ik wel een keer een lesje mee!

Mijn doordeweekse dagen zien er als volgt uit: 7.00 uur in de auto om de kinderen naar school te brengen, en dan weer naar huis. Om 18.00 uur weer in de auto om de kinderen weer op te halen. Rond een uur of 20.15 uur zijn we weer teug in het huis en kan ik de kinderen nog wat Engelse les geven. Qua Au-Pair zijn heb ik dus niet erg veel taken. Wel ga ik elke dag Chinees leren, kan ik in het park sporten en is er een Piano, dus misschien kom ik wel als dunne, Chinees sprekende, pianiste terug!

Morgen ga ik proberen om naar een winkelcentrum te lopen waar als het goed is ook een Walmart bij zit. Ik weet niet precies waar het is dus het wordt nog even spannend maar bij twijfel maak ik gewoon rechtsomkeert. Voor nu ga ik zo douchen en lekker slapen, het is hier 7 uur later en inmiddels dus 23.00 uur geweest. Morgen weer vroeg op om de kinderen naar school te brengen.

Dit is alweer het einde van mijn blog, misschien aan de saaie kant maar nu weten jullie in ieder geval wat ik de hele dagen een beetje doe. Ik heb nog veeeel meer te vertellen en als jullie vragen hebben hoor ik ze ook graag! Voor nu, bedankt voor jullie aandacht!

Loïs out *Drops mic*

Daar loopt ze

Welkom lieve lezers,

Zoals velen van jullie wel weten houd ik van kleurrijke en opvallende kleding. Je ziet mij zelden met alleen zwart of grijs en de kleur die ik het meeste draag is uiteraard:..... Rood. Dit is in China niet veranderd. Vandaag draag ik een rode opvallende broek met een grijze trui. Als ik langs mensen loop val ik natuurlijk op om het feit dat ik niet Chinees ben en dus groter ben en simpel weg een "westerse kop" heb. Maar ook de broek trekt veel bekijks, stiekeme blikken want staren gebeurt alleen door kinderen en de oudere generatie. In Nederland draag ik deze broek vaak en ik had er uiteraard ook niet bij stil gestaan.

Ik liep van het kantoor van een begeleider hier naar huis. Dat is ongeveer 15 minuten naar het complex en dan nog een paar minuten binnen door poort naar het huis toe. Als ik eerlijk ben vond ik het best een spannende gedachten en ik had dus ook al voor de zekerheid mijn paspoort en pinpas goed opgeborgen. En daar liep ik dan; met mijn hoofd omhoog en mijn rode broek op een zebra pad. Ik voelde de ogen van al die bestuurders en ik dacht: kom maar op China!

Loïs out *Drops Mic*

p.s. Ik was de weg nog niet over of ik was al bijna aangereden door een bus die gewoon doorreed.

p.p.s. Zo voel ik me 9 van de 10 keer niet maar op dat moment wel!